Tweet
Yeni Şehir Tribi: Çok YOÐUNUM
Yeni Şehir Tribi: Çok YOÐUNUM
Ay çok yoğunum, çok yoğunum.... Herkesin dilinde aynı laf..
Telefonlara bakamazlar, mesajlara cevap yazamazlar, randevulara vaktinde gelemezler..
Hep aynı bahane: "Ay çok yoğunum, çok yoğunum"
Sanırsınız ki, dünyayı kurtaracak önemli bir proje üstünde çalışıyorlar.. Bankacılar yoğun,
muhasebeciler yoğun, ev kadınları yoğun, artistler yoğun.. Yahu bu kadar çalışmaya millet olarak
bir arpa boyu yol gidememiş olmamız size de tuhaf gelmiyor mu?
Herkes yoğun maaşallah, yoğun olmayanlarda da bir yoğun görüneyim telaşı... Baktılar geri kalıyorlar,
onlar da telefonlarına çıkmıyor... Ha bir de toplantılar var.. İki kişi bir araya gelince adı toplantı oluyor.
Arkadaşlarla biraraya gelip dertleşmek, gelecek hakkında konuşmak.. O da toplantı...
Yakında bizim altın günü sakinlerinin de, "toplantılara" Bond çantalarla gelmesini bekliyorum.
Herkes pek mühim pozisyonlarda çalışıyor.. Sekreterler, yönetici asistanı; tezgahtarlar müşteri temsilcisi olalıberi maaşlar aynı sürünmede kalmasına rağmen mağazalar dolup taşıyor, kredi kartına üçbin taksitle pahalı takımlar alınıyor kartvizit çılgınlığı bir nebze olsun insanların komplekslerini evcilleştiriyor ve herkes bir anda çok yoğun oluyor.
Sanırım, yoğun olunca otomatik olarak mühim de oluyor insan.
Oldum bittim şu otoban kenarlarındaki bir avuç yeşilliğe sere serpe uzanıp, ***if yapan ahaliye özenmişimdir. Tarla psikolojisi..
İnsanlar o derece barışık yaşamlarıyla.. Bira kutunu gazete kağıdına sar, çimen buldun mu yat, kalabalık gördün mü yar. Ne güzel işte..
Şantiye işçisiymiş, nohut pilavcıymış, konfeksiyonda reçmeciymiş farketmez. Uzamasak da kısalmayız diyen, memleket gerçeğinin akşam eve sağ salim dönmekten başka bişey olmadığın farkında, bir kaşık aşım ağrısız başım felsefesini düstur edinmiş güzide insanlar..
Diğer tarafta da işte, "ne oldum deme ne olucam de" derken, "sahi ben ne olucam" diye düşünüp duran, sürüden ayrı düşersem dışlanırım diye ödü kopan, başkasına benzemekten zerre korkmayan, hatta ne kadar benzersem o kadar iyi diyen "çok yoğun" insanlar..
Tamam şehir hayatı, plaza psikolojisi, kariyer hırsı... Hepsini anlıyorum...
Ama kardeşim, çalan bir telefona her seferinde bakamayacak kadar yoğun olmak ne yani?
Bazen bu çok yalnız insalara, "Şekerim, yoğun olmasan da seni severim ben" diyip, sarılıyım, öpiyim koklıyım istiyorum.
Yıllar yıllar da geçse insanların hep aynı şarkıyı söylemeye devam etmesi ne kadar da anlaşılır.
Bu özlem işte insanın kendine duyduğu özlem, yalnızlık burda başlıyor.. Değişimin yerini dönüşüme bıraktığı bu yerde.
Su olsam ateş olsam
Göklerdeki güneş olsam
Konuşmasam taş olsam
Yine de oynar mısın benimle?
Susulsam kusur olsam
Ağızdaki küfür olsam
Doğuştan esir olsam
Yine de oynar mısın benimle?
Sayılmasam kaç olsam
Topraktaki güç olsam
Aptal gibi suç olsam
Yine de oynar mısın benimle?
Oynarım şekerim oynarım, hadi kırmızı tut; kurallar senden olsun...
Serdar K.
alıntı
Ay çok yoğunum, çok yoğunum.... Herkesin dilinde aynı laf..
Telefonlara bakamazlar, mesajlara cevap yazamazlar, randevulara vaktinde gelemezler..
Hep aynı bahane: "Ay çok yoğunum, çok yoğunum"
Sanırsınız ki, dünyayı kurtaracak önemli bir proje üstünde çalışıyorlar.. Bankacılar yoğun,
muhasebeciler yoğun, ev kadınları yoğun, artistler yoğun.. Yahu bu kadar çalışmaya millet olarak
bir arpa boyu yol gidememiş olmamız size de tuhaf gelmiyor mu?
Herkes yoğun maaşallah, yoğun olmayanlarda da bir yoğun görüneyim telaşı... Baktılar geri kalıyorlar,
onlar da telefonlarına çıkmıyor... Ha bir de toplantılar var.. İki kişi bir araya gelince adı toplantı oluyor.
Arkadaşlarla biraraya gelip dertleşmek, gelecek hakkında konuşmak.. O da toplantı...
Yakında bizim altın günü sakinlerinin de, "toplantılara" Bond çantalarla gelmesini bekliyorum.
Herkes pek mühim pozisyonlarda çalışıyor.. Sekreterler, yönetici asistanı; tezgahtarlar müşteri temsilcisi olalıberi maaşlar aynı sürünmede kalmasına rağmen mağazalar dolup taşıyor, kredi kartına üçbin taksitle pahalı takımlar alınıyor kartvizit çılgınlığı bir nebze olsun insanların komplekslerini evcilleştiriyor ve herkes bir anda çok yoğun oluyor.
Sanırım, yoğun olunca otomatik olarak mühim de oluyor insan.
Oldum bittim şu otoban kenarlarındaki bir avuç yeşilliğe sere serpe uzanıp, ***if yapan ahaliye özenmişimdir. Tarla psikolojisi..
İnsanlar o derece barışık yaşamlarıyla.. Bira kutunu gazete kağıdına sar, çimen buldun mu yat, kalabalık gördün mü yar. Ne güzel işte..
Şantiye işçisiymiş, nohut pilavcıymış, konfeksiyonda reçmeciymiş farketmez. Uzamasak da kısalmayız diyen, memleket gerçeğinin akşam eve sağ salim dönmekten başka bişey olmadığın farkında, bir kaşık aşım ağrısız başım felsefesini düstur edinmiş güzide insanlar..
Diğer tarafta da işte, "ne oldum deme ne olucam de" derken, "sahi ben ne olucam" diye düşünüp duran, sürüden ayrı düşersem dışlanırım diye ödü kopan, başkasına benzemekten zerre korkmayan, hatta ne kadar benzersem o kadar iyi diyen "çok yoğun" insanlar..
Tamam şehir hayatı, plaza psikolojisi, kariyer hırsı... Hepsini anlıyorum...
Ama kardeşim, çalan bir telefona her seferinde bakamayacak kadar yoğun olmak ne yani?
Bazen bu çok yalnız insalara, "Şekerim, yoğun olmasan da seni severim ben" diyip, sarılıyım, öpiyim koklıyım istiyorum.
Yıllar yıllar da geçse insanların hep aynı şarkıyı söylemeye devam etmesi ne kadar da anlaşılır.
Bu özlem işte insanın kendine duyduğu özlem, yalnızlık burda başlıyor.. Değişimin yerini dönüşüme bıraktığı bu yerde.
Su olsam ateş olsam
Göklerdeki güneş olsam
Konuşmasam taş olsam
Yine de oynar mısın benimle?
Susulsam kusur olsam
Ağızdaki küfür olsam
Doğuştan esir olsam
Yine de oynar mısın benimle?
Sayılmasam kaç olsam
Topraktaki güç olsam
Aptal gibi suç olsam
Yine de oynar mısın benimle?
Oynarım şekerim oynarım, hadi kırmızı tut; kurallar senden olsun...
Serdar K.
alıntı
Yorum