"Annem gibi kokuyorsunuz..."

Okulun ilk gününde 5.sınıf önünde dururken, öğretmen, çocuklara bir yalan söyledi. Çoğu öğretmen gibi, öğrencilerine baktı ve hepsini aynı derecede sevdiğini söyledi.

Ancak bu imkansızdı, ön sırada oturduğu yerde bir yana kıyılmış ismi Mustafa Yılmaz olan bir erkek çocuğu vardı. Mediha öğretmen bir yıl boyunca Mustafa'yı izlemişti ve diğer çocuklarla iyi olmadığını, önlüğünün kirli olduğunu ve sürekli kirli dolaştığını gözlemişti. İlave olarak Mustafa tatsız olabiliyordu. Bu öyle bir noktaya gelmişti ki; Mediha öğretmen onun kağıdını kırmızı kalemle işaretlemekten, kalın çarpılar (x) yapmaktan ve kağıdın üstüne büyük harfle "zayıf" yazmaktan zevk alıyordu.

****

Mediha öğretmen'in sınıfındaki her çocuğun geçmiş kayıtlarını incelemesi gerekiyordu ve Mustafa nın kayıtlarını en sona bırakmıştı. Ancak onun hayatını gözden geçirirken bir sürprizle karşılaştı.

Mustafa'nın birinci sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı;
"Mustafa gülmeye hazır parlak bir çocuk. Ödevlerini derli toplu ve temiz yapıyor ve çok terbiyeli. Onun etrafta olması çok eğlenceli...."

Mustafa'nın ikinci sınıf öğretmeni ise şöyle yazmıştı;
"Mustafa mükemmel bir öğrenci, sınıf arkadaşları tarafından çok seviliyor, ama annesinin ölümcül bir hastalığı olduğu için sıkıntı içinde ve evdeki hayatı mücadele içinde geçiyor."

Küçük Mustafa'nın üçüncü sınıf öğretmeni ise;
"Mustafa nın annesinin ölümü Mustafayı yıktı. Mustafa elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyor ama babası onunla ilgilenmiyor ve hemen bazı adımlar atılmazsa evdeki yaşamı onu etkileyecek."

Mustafa'nın dördüncü sınıf öğretmeni ise şöyle yazmıştı;
"Mustafa içine kapanık ve okulda dersler çok fazla ilgi göstermiyor. çok fazla arkadaşı yok ve bazen sınıfta uyuyor..."

Bunları okuyan Mediha öğretmen problemi kavradı ve kendinden utandı.

*****

Ertesi gün öğretmenler günüydü...

Mediha öğretmen, öğrencileri ona güzel kurdelelerle ve parlak kağıtlara sarılmış hediyeleri getirdiğinde bile kendini çok kötü hissediyordu. Mustafa'nın hediyesini alıncaya kadar bu böyle devam etti....

Mustafa'nın hediyesi; bir marketten aldığı kalın, kahve rengi bir anbalaj kağıdına beceriksizce sarılmıştı.

Mediha öğretmen onu diğer hediyelerin ortasında açmaktan acı duyuyordu. Paketten, taşlarından bazıları düşmüş yapma elmas taşlı bir bilezik ve çeyreği dolu olan bir parfüm şişesini çıkınca, çocuklardan bazıları gülmeye başladı.

Ama o bileziğin ne kadar güzel olduğunu haykırınca çocukların gülmesi kesildi.

Bileziği taktı ve parfümü bileklerine sürdü.

Mustafa o gün okuldan sonra öğretmenine şunu söylemek için kaldı.

"ÖÐRETMENİM, BUGÜN ANNEM GİBİ KOKUYORSUNUZ."

*****

Çocuklar gitikten sonra, Bayan Mediha en az bir saat ağladı.

O günden sonra,; çocuklara sadece okuma-yazma ve matematik öğretmeyi bıraktı. Bunun yerine; çocukları eğitmeye başladı.

Mustafa'ya özel ilgi gösteriyordu. Onunla çalışırken, zihni canlanmaya başlıyor görünüyordu. Onu daha fazla teşfik ettikçe, daha hızlı karşılık veriyordu.

Yılın sonuna kadar Mustafa sınıftaki en zeki çocuklardan biri oldu ve tüm çocukları aynı sevdiğini söylemesine rağmen, Mustafa onun gözdelerinden biri idi.

Bir sene sonra Mediha öğretmen, kapısının altında Mustafa'dan bir not buldu, ona hala yaşamında sahip olduğu en iyi öğretmen olduğunu söylüyordu...

Altı yıl sonra Mustafa'dan bir not daha aldı. Liseyi bitirdiğini, sınıfında üçüncü olduğunu ve onun hala hayatındaki en iyi öğretmen olduğunu yazmıştı.

Bundan dört yıl sonra, bazı zamanlar zorlansa da sabahlara kadar çalıştığını yakında kolejden en yüksek derece ile mezun olacağını yazan başka bir mektup aldı. Yine Mediha öğretmenin, tüm yaşantısındaki en iyi, en favori öğretmen olduğunu yazmıştı. Sonra dört yıl daha geçti ve başka bir mektup aldı... Bu kez; fakülte diplomasını aldıktan sonra, biraz daha ilerlemeye karar verdiğini açıklıyordu. Ama şimdi ismi biraz uzundu.

Mektup şöyle imzalanmıştı: Prof.Dr. Mustafa Yılmaz (Tıp Doktoru)

*****

Öykü burada bitmiyor. Bir kaç zaman sonra ortaya çıkan başka bir mektup var;

Mustafa bir kızla tanıştığını ve onunla evlenmek istediğini söylüyodu. Babasının bir kaç hafta önce vefat ettiğini açıklıyordu ve öğretmenine, damadın annesine ayrılan yere oturup oturamayacağını soruyordu.

Bunu mutlulukla kabul etti ve tahmin edin ne oldu ?

Taşları düşmüş olan o bileziği taktı, dahası Mustafa'nın annesinin sürdüğü parfümü sürdü ve karşılaşınca birbirlerini kucakladılar, sımsıkı sarıldılar. Dr. Mustafa, Mediha öğretmeni kokladı, kulağına şunları fısıldadı:

"Bana inandığınız için teşekkür ederim, öğretmenim. Bana önemli olduğumu hissettirdiniz ve bir fark meydana getire bileceğimi gösterdiğiniz için çok teşekkür ederim..."

Mediha öğretmen yaşlı gözlerle;

"Mustafa, yanlış şeylere sahiptim, neyi nasıl öğreticeğimi bilmiyordum. Bir fark meydana getireceğimi bana sen öğrettin..."

Bayan Mediha, Mustafa'ya annesiz olduğunu hiç bir zaman hissettirmedi.... O bileziği hep taktı, o parfümü hep sürdü....

Alıntıdır