Yerde vurulmuş yatan polis varya...

Gülüştük. Bayramlaştık. Sonra başını iyice eğip yaklaşarak “inanır mısınız, iki gündür görevdeyim. Öfkeden delireni var, küfredeni var ama hatırımı soran, bayramımı kutlayan olmadı” dedi.

Donup kalmıştım o an, çok iyi hatırlıyorum.

***


Doğrudur; üniformanın varlık nedeni duvar örmektir. Bazen acımasız ve hemen her zaman sert bir duvar...

Üniforma giyenler o yüzden bazen sıradan insanlar olduklarını unuturlar.

Yanlışları da doğruları da burada başlar ve biter.

Ama ya biz.

Biz üniformasızlar, o üniformanın içinde bizden birileri, hatta yakınlarımız olduğunu unutmak zorunda mıyız?

Neden o üniformanın içinde bütün coşkusuyla aşk acısı, ana özlemi, çocuk sevgisi yaşayan kalpler olduğunu görmezden geliyoruz?

O üniformaların aslında nasıl müthiş bir yoksulluk ve geçim sıkıntısını sakladığına; dile getirilemez nice derdin üzerini örttüğüne neden akıl erdiremiyoruz?

***


Sözümün özü şu...

Polisi anlamanın ve yeri geldiğinde en ciddi biçimde eleştirmenin esas yolu, onu önce “İNSAN” olarak kavramak ve değerlendirmektir.

İstiyorum ki...

Konsolosluğun kapısındaki o kulübenin önünde vurulup yatan ve son bir gayretle şehadet sözcüklerini mırıldanan genç polis memurunun görüntüleri ve içimizin derinden acıyışı bizim için yeni bir başlangıç olsun.

Üniformalı veya üniformasız; hepimiz insanız, bu toplumun acısı ve sevinciyle yoğrulmuş insanlarız.

Birbirimiz için varsak, birbirimize sahip çıkarsak, birbirimiz için gönülden dua eder, birbirimizi inançla korursak bu hayat anlamlı!

HAŞMET BABAOÐLU/VATAN

gördüğümüz yerde selam verelim arkadaşlar.onları toplumun ayrı bir parcasıymış gibi dışarı itmeyelim.ben genelde uyguluyorum