Mahkeme'den zorunlu din dersi kararı...

Konu: Mahkeme'den zorunlu din dersi kararı...

Bu haberin yeni brşey olmadığını belirteyim.

Anadolu Ajansı'nın 4 Mart 2008 tarihli bülteninde Danıştay'ın verdiği karar var.

Aktarıyorum:

Danıştay: Zorunlu Din dersi hukuksuz


Danıştay 8. Dairesi, “ilk ve ortaöğretim kurumlarında verilen Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin bu içeriği ile zorunlu tutulmasını hukuka aykırı” buldu.
AA
Güncelleme: 17:25 TSİ 04 Mart 2008 Salı


ANKARA - Danıştay 8. Dairesi, iki velinin, çocuklarının, zorunlu olan Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinden muaf olması amacıyla açtığı davaları karara bağladı. Bu içerikte zorunlu Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi tersini hukuksuz bulan Daire, gerekçesinde “Devletin, eğitim ve öğretimle ilgili olarak üzerine düşen görevleri yerine getirirken, müfredatta yer alan bilgilerin nesnel ve çoğulcu bir şekilde aktarılmasına dikkat etmesi ve ebeveynlerin dini ve felsefi kanaatlerine saygı göstermesi gerekmektedir” dedi.

Konu: Mahkeme'den zorunlu din dersi kararı...

Bu daha ayrıntılı ve açıklamalı:

Din Kültürü dersi zorunluluğu kalktı

Danıştay 8. Dairesi, ``ilk ve ortaöğretim kurumlarında verilen din kültürü ve ahlak bilgisi dersinin bu içeriği ile zorunlu tutulmasını hukuka aykırı`` buldu.


Hukuka aykırı bulundu


Bir veli, ilköğretim okulu 4. sınıf öğrencisi olan çocuğunun, zorunlu din dersi eğitiminden muaf tutulması yönündeki 12 Temmuz 2005 tarihli başvurusunun, cevap verilmeyerek reddine ilişkin İstanbul Valiliği İl Milli Eğitim Müdürlüğü işleminin iptali istemiyle dava açmıştı. İstanbul 5. İdare Mahkemesi, çocuğunun zorunlu Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinden muaf tutulması gerektiği görüşüyle işlemi iptal etmişti.


İstanbul Valiliği, İdare Mahkemesi kararını temyiz ederek, bozulmasını istedi.


Temyiz istemini görüşen Danıştay 8. Dairesi, Valiliğin istemini reddederek, İstanbul 5. İdare Mahkemesi kararını oy birliğiyle o*nadı.


AYNI KONUDAKİ İKİNCİ DAVA


Danıştay 8. Dairesi, aynı yöndeki bir başka davayı da karara bağladı.


Çocuğu ilköğretim 7. sınıf öğrencisi olan bir veli, çocuğunun zorunlu din dersi eğitiminden muaf tutulması yönündeki başvurusunun reddine ilişkin İstanbul Valiliği İl Milli Eğitim Müdürlüğü işleminin iptali istemiyle dava açmış, İstanbul 6. İdare Mahkemesi, davayı reddetmişti. Velinin, İdare Mahkemesi kararını temyiz etmesi ve bozulmasını istemesi üzerine bu dosyayı da görüşen Danıştay 8. Dairesi, İstanbul 6. İdare Mahkemesi kararının bozulmasına, dosyanın yeniden karar verilmek üzere İdare Mahkemesi`ne gönderilmesine oy birliğiyle karar verdi.


Danıştay 8. Dairesinin, iki davaya ilişkin kararlarının ortak gerekçesinde, şöyle denildi:


``Anayasa`nın 24. maddesinde, din kültürü ve ahlak bilgisi öğretiminin zorunlu olduğunun belirtilmesi, ilk ve ortaöğretim kurumlarında verilen öğretimin adının din kültürü ve ahlak bilgisi olmasına rağmen, içerik olarak din kültürü ve ahlak bilgisi öğretimi olarak kabul edilemeyeceği açık olduğundan ve din eğitiminin de ancak kişilerin kendi isteğine, küçüklerin de kanuni temsilcisinin talebine bağlı olması karşısında, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin bu içeriği ile zorunlu tutulmasında hukuka uyarlık bulunmamaktadır.``


Dairenin gerekçesinde, ``Devletin, eğitim ve öğretimle ilgili olarak üzerine düşen görevleri yerine getirirken, müfredatta yer alan bilgilerin nesnel ve çoğulcu bir şekilde aktarılmasına dikkat etmesi ve ebeveynlerin dini ve felsefi kanaatlerine saygı göstermesi gerekmektedir`` görüşüne yer verildi.


İstanbul İl Milli Eğitim Müdürlüğü, çocukları ilköğretimde okuyan iki velinin, ayrı tarihlerde yaptığı ``çocuklarının zorunlu din dersi eğitiminden muaf tutulması yönündeki`` başvurularını reddetti.


Bu işlemlerin iptal edilmesi istemiyle açılan davalarda İstanbul 5. İdare Mahkemesi İl Milli Eğitim Müdürlüğünün kararını iptal ederken, diğer davaya bakan İstanbul 6. İdare Mahkemesi ise davayı reddetti.


Her iki kararın temyiz edilmesi üzerine istemleri görüşen Danıştay 8. Dairesi, 5. İdare Mahkemesinin kararını oy birliği ile o*narken, İstanbul 6. İdare Mahkemesi kararını oy birliği ile bozdu.


ORTAK GEREKÇE


Daire, her iki davanın konusu da aynı olduğu için iki davaya ortak gerekçe yazdı.


Dairenin gerekçesinde, Anayasa`nın ``Din ve vicdan hürriyeti`` başlıklı 24. maddesinde, ``Herkes, vicdan, dini inanç ve kanaat hürriyetine sahiptir... Din ve ahlak eğitim ve öğretimi Devletin gözetim ve denetimi altında yapılır. Din kültürü ve ahlak öğretimi, ilk ve ortaöğretim kurumlarında okutulan zorunlu dersler arasında yer alır...`` hükmünün yer aldığı anımsatıldı.


Gerekçede, 1739 sayılı Milli Eğitim Temel Kanunu`nun 12. maddesinde de ``Türk milli eğitiminde laiklik esastır. Din kültürü ve ahlak öğretimi ilköğretim okulları ile lise ve dengi okullarda okutulan zorunlu dersler arasında yer alır`` hükmü bulunduğu hatırlatıldı.


Gerekçede, davacının, zorunlu din dersinin Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi`nin 9. maddesi ile Ek 1 No`lu Protokol`ün 2. maddesine aykırı olduğunu ileri sürdüğü belirtilerek, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi`nin Türkiye açısından bağlayıcı olduğu, sözleşmenin ``Eğitim hakkı`` başlıklı maddesinde, ``Hiç kimse eğitim hakkından yoksun bırakılamaz. Devlet, eğitim ve öğretim alanında yükleneceği görevlerin yerine getirilmesinde, ana ve babanın bu eğitim ve öğretimi kendi dini ve felsefi inançlarına göre yapılmasını sağlama haklarına saygı gösterir`` düzenlemesine yer verildiği kaydedildi.


Gerekçede, davacının, ilk ve ortaöğretim kurumlarında verilen eğitimin kendi dini ve felsefi inançlarına uygun bir müfredatla verilmediğini ileri sürerek çocuğunun din dersinden muaf tutulması talebi karşısında, uyuşmazlığın Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin müfredatından kaynaklandığı sonucuna varıldığı, bu nedenle incelemenin, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin müfredatına ve bu müfredat çerçevesinde davacının talebinde haklılık bulunup bulunmadığına yönelik yapıldığı da ifade edildi.


ANAYASA MAHKEMESİ KARARI


Bu kapsamda, Anayasa Mahkemesinin 16 Eylül 1998 günlü kararına yer verilen gerekçede, Anayasa Mahkemesinin kararında, şu tespitlerin yapıldığı vurgulandı:


``Laik devletin, doğası gereği resmi bir dininin bulunmaması, belli bir dine üstünlük tanımamasını, o*nun gereklerini yasalar ve diğer idari işlemlerle geçerli kılmaya çalışmamasını gerektirir. Bu bağlamda, laik bir devlette belli bir dinin, eğitim ve öğretimi zorunlu hale getirilemez...


Anayasa`nın 24. maddesinin dördüncü fıkrasına göre, din ve ahlak eğitim ve öğretimi Devletin gözetimi ve denetimi altında yapılır. Din kültürü ve ahlak öğretimi ilk ve ortaöğretim kurumlarında okutulan zorunlu dersler arasında yer alır. Bunun dışındaki din eğitim ve öğretimi ancak kişilerin kendi isteğine, küçüklerin de kanuni temsilcilerinin isteğine bağlıdır.


Din ve ahlak eğitim ve öğretiminin devletin gözetim ve denetimi altında yapılmasının nedeni, maddenin gerekçesinde de belirtildiği gibi bu konudaki eğitim ve öğretim özgürlüğünün kötüye kullanılmasını engellemektir. Dinler hakkında yansız ve tanıtıcı bilgiler vermek ve ahlaki değerleri benimsetmek amacıyla din kültürü ve ahlak öğretimi dersleri ilk ve ortaöğretim kurumlarında okutulan zorunlu dersler arasına alınmıştır. Din eğitimi yerine `din kültürü` dersinden söz edilmesi de bu amacı açıkça ortaya koymaktadır. Bunun dışındaki din eğitimi ve öğretimi, ancak kişilerin kendi isteğine, küçüklerin de kanuni temsilcisinin iznine bağlı tutulmuştur.``


DİN EÐİTİMİ Mİ, DİN KÜLTÜRÜ VE AHLAK ÖÐRETİMİ Mİ?


Gerekçede, ``Anayasa Mahkemesinin belirlediği bu hukuki durum çerçevesinde değerlendirilerek, ilk ve ortaöğretim kurumlarında verilen öğretime ilişkin müfredatın `din kültürü ve ahlak öğretimi` mi yoksa `din eğitimi` mi olduğunun tespiti gerekmektedir`` denildi.


Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin, 9 Ekim 2007 tarihli Hasan ve Eylem Zengin kararına da yer verilen gerekçede, başvuranların Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi derslerinden muaf tutulması taleplerine yönelik olarak, Milli Eğitim Bakanlığınca o*naylı 4, 5, 6, 7 ve 8. sınıflarda okutulan Din Kültürü ve Ahlak Bilgisine ilişkin beş ders kitabının içeriklerinin incelendiği ifade edildi.


Gerekçede, AİHM`ce, söz konusu müfredatın incelemesi sonucunda, ``Türkiye`de hakim olan dinsel çeşitliliğin, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi derslerinde dikkate alınmadığı, özellikle Alevi inancına sahip topluluğun Türk nüfusundaki oranının çok büyük olmasına rağmen, öğrencilerin Alevi inancının itikat veya ibadet unsurları hakkında eğitim almadığı, 9. sınıfta bu inancın ortaya çıkışında en büyük etkisi olan iki şahsiyetin yaşam felsefesinin öğretilmesinin, bu öğretimdeki eksiklikleri gidermekte yetersiz kaldığı`` değerlendirmesi yapıldığı anımsatıldı.


Gerekçede, ``Bu bağlamda, Mahkemenin demokratik bir toplumun eğitimde çoğulculuğu benimsemesinin, öğrencilerin dini konular hakkında düşünce, vicdan ve inanç özgürlüğü çerçevesinde eleştirel bir bakış oluşturmalarını sağlayabileceği kanaatinde olduğu ifade edilmiştir`` denildi.


AİHM kararında özetle, ``Türkiye`de ilk ve ortaöğretim kurumlarında verilen din kültürü ve ahlak bilgisi öğretiminin rehber ilkelerinin Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi`ne aykırı bir yönünün olmadığı, ancak eğitim sisteminde, din dersleriyle ilgili tarafsızlık ve çoğulculuk koşullarının yerine getirilmemesi ve ebeveynlerin inançlarına saygı gösterilmesini sağlayacak uygun bir yöntem sunulmaması nedenleriyle, sistemin yetersiz olmasından ötürü Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi`nin ihlal edildiği``nin belirtildiği vurgulandı.


``EBEVEYNLERİN DİNİ VE FELSEFİ KANAATLERİNE SAYGI``


Gerekçede, şöyle denildi:


``Devletin, eğitim ve öğretimle ilgili olarak üzerine düşen görevleri yerine getirirken, müfredatta yer alan bilgilerin nesnel ve çoğulcu bir şekilde aktarılmasına dikkat etmesi ve ebeveynlerin dini ve felsefi kanaatlerine saygı göstermesi gerekmektedir.


Anayasa`nın 24. maddesine göre, din kültürü ve ahlak öğretiminin ilk ve ortaöğretim kurumlarında okutulan zorunlu dersler arasında olduğu kuşkusuzdur. Ancak, bu öğretimin Anayasa`nın öngördüğü amaca uygun bir müfredatla verilmesi gerektiği, içeriğinin nesnel ve çoğulcu olması, kişinin dininin bir ayrım ve eşitsizlik unsuru olarak kullanılmaması ve devletin dinler karşısında tarafsız kalarak, bütün dinsel inançları eşdeğer görmesi gerekmektedir. Öğretimde uygulanan müfredatın belirli bir din anlayışını esas alması durumunda, bunun Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersi olarak kabul edilemeyeceği ve din eğitimi halini alacağı açıktır. Nitekim, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesince öğretime ilişkin müfredatta yapılan ve kararımızda hüküm kurmaya yeterli görülen tespitler uyarınca, ülkemizde çoğulculuk anlayışı içerisinde, nesnel ve rasyonel bir şekilde din kültürü ve ahlak bilgisi öğretiminin verilmediği sonucuna ulaşılmıştır.


Bu durumda, Anayasa`nın 24. maddesinde, din kültürü ve ahlak bilgisi öğretiminin zorunlu olduğunun belirtilmesi, ilk ve ortaöğretim kurumlarında verilen öğretimin adının din kültürü ve ahlak bilgisi olmasına rağmen, içerik olarak din kültürü ve ahlak bilgisi öğretimi olarak kabul edilemeyeceği açık olduğundan ve din eğitiminin de ancak kişilerin kendi isteğine, küçüklerin de kanuni temsilcisinin talebine bağlı olması karşısında, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin bu içeriği ile zorunlu tutulmasında hukuka uyarlık bulunmamaktadır.``

Konu: Mahkeme'den zorunlu din dersi kararı...

Konunun özü ise şu:

Gerekçede, ``Anayasa Mahkemesinin belirlediği bu hukuki durum çerçevesinde değerlendirilerek, ilk ve ortaöğretim kurumlarında verilen öğretime ilişkin müfredatın `din kültürü ve ahlak öğretimi` mi yoksa `din eğitimi` mi olduğunun tespiti gerekmektedir`` denildi.

Şu anda zorunlu olan dersin adı "Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi". Ama uygulamada sadece İslam dini ve hatta sadece tek mezhep ağırlıklı yer alıyor.

Danıştay'ın ve Anayasa Mahkemesi'nın kararlarından sonra MEB müfredat ile ilgili düzenleme yapacağını açıklamıştı. Zaten yeni ilköğretim programına geçilen dersler arasında bu ders yok.

Bu nedenle mahkemelerden böyle karar çıkması çok normal.

Bir çocuk... Bir aile... Bir ülke... Bir rejim... DEÐİŞİYOR

O günlerde gazetede yazdığım yazımı da aşağıya aktarıyorum:
--------------------------------------------------------------

DEVLETİN DİNİ İMANI OLMAZ

Danıştay “Din dersi”nin zorunlu olmaması gerektiği yönünde bir karar aldı.

Kararın gerekçesinde “Din kültürü ve ahlak eğitiminin anayasal bir zorunluluk olduğu ancak okullarda okutulan bu dersin içerik olarak sadece bir dinin (İslam) öğretilmesi şeklinde uygulandığını, bu şekliyle zorunlu tutulamayacağını” belirtilmiştir.

İlk ve orta öğretimde “Din Bilgisi” adı ile okutulmaktayken Anayasa gereği “Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi” şeklinde değişikliğe gidilmişti. Ancak içeriği bir türlü olması gerektiği hale getirilememiştir.

Devlet idaresinin üç temel konu çerçevesi haricinde “din işlerine” karışmaması gerekir: Genel düzen, genel ahlak, genel sağlık.

Zaten devlet olmanın üç temel görevi vardır: Güvenlik (iç,dış, adalet), sağlık (insan, hayvan) ve eğitim. Bunun dışındaki işler teferruattır.

Devlet vatandaşlarının inanç özgürlüğünü sağlar ve üç temel görev alanı dışında gerisine karışmaz.

"Din Bilgisi" eğitimi vermez, "Din Kültürü" eğitimi verir (Şu an sadece adı böyle).

Din(ler)in ne olduğunu, insanın iç huzuru ve toplum hayatının düzeni için gerekliliğini öğretir.

Vatandaşın bir şeye “inancı” varsa ve bir "şeye" ihtiyacı varsa inanır.

Gerekliyse “cemaati”ni oluşturur.

İster cami ister cemevi ister kilise isterse havra yani inancı neyi gerektiriyorsa yapar.

İçine gerekiyorsa halı, gerekiyorsa sedir gerekiyorsa da sıra koyar.

Bir imam, dede, şıh, papaz, haham bulur.

Giderini karşılar, maaşını öder.

Hal böyleyken; bırakalım din eğitimini, temel genel eğitimi bile gerektiği gibi vermekten uzak bir “Milli Eğitim” sistemine sahibiz. Üstelik başta ekonomik durumu olmak üzere tüm “yaşamı” kötüye giden vatandaşını “tefekkür”le uyutuyor.

Meşhur bir Afrika öyküsü vardır. “Batılılar bize geldiklerinde onların elinde İncil bizimse topraklarımız vardı. Bize gözlerimizi kapatıp dua etmeyi öğrettiler. Gözlerimizi açtığımızda İncil bizim elimizde fakat toprak onlarındı.”

Bizim durumumuz da aynen bu şekilde:

“Elinde tespih, başında takke, gözünde sahte yaşlar, salya sümük size 'yol' gösteren sözde imamların dediklerini dinleyin. Öyle ya bu dünyada gelip geçiciyiz, boş verin dünya malını. Kapatın gözlerinizi ‘ahir dünya’ için dua edin.
Petkim, Tüpraş, Telekom, Tekel ‘fani’ şeyler. Boş verin, biz icabına bakarız”

İlköğretimde din kültürü eğitimi adı altında “İslam” eğitimi dayatmasında niye bu denli ısrarcı oluyorlar?

Cevabı, İran’daki “rejim” değişikliğinin nasıl yapıldığını, aşamalarını anlatan Persepolis filminin sloganı veriyor:

“Bir çocuk... Bir aile... Bir ülke... Bir rejim... DEÐİŞİYOR”

Konu: Mahkeme'den zorunlu din dersi kararı...

din kültürü dersi olmalıdır, din kültürü dersini istemiyen o derse girmez, benim çocuğum di kültür derisini görmesinden yanayım, dinsiz bir toplum yetiştirilmesine karşıyım.

Konu: Mahkeme'den zorunlu din dersi kararı...

arkadaşlar belki biz işten, güçten dolayı çocuklarımızla istediğimiz gibi ilgilenemiye biliriz o sebeple adab-ı muaşeret kurallarını öğrenmelerinde veya bir mezar yanından geçerken fatiha okumaları gerektiğini öğretmenlerinin daha iyi anlatacığına eminim bu sebeple zorunlu olmalıdır yoksa bütün dersleri seçmeli yapsınlar, mesela ben matematikten nefret ediyorum

Konu: Mahkeme'den zorunlu din dersi kararı...

Din dersiyle matematiği bir tutmaya verecek cevap bulamadım.Müslüman olmayan bir ailenin çocuğunu zorla din dersine sokmak olurmu.Adam belki disiz buna mezarlıkta oku diye Fatiha öğretsen ne öğretmesen ne.Komik işler bunlar

Konu: Mahkeme'den zorunlu din dersi kararı...

müslüman değilse ozaman dersten çıkar, ne o dersten zayıf alır, nede devamsızlıktan kalmaz anlaşıldı, kimse benim çocuğumun din kültürü dersinden mahrum bırakamaz.

Konu: Mahkeme'den zorunlu din dersi kararı...

Zaten kimse senin çocuğunu din dersinden mahrum bırakmıyor.Din dersi yine zorunlu ders olarak kalıyor.Sadece farklı dinden olan veya hiç bir dine mensup olmayan ailelerin çocuklarına bu hak tanınıyor ki bu gayet normal.Bunların hepsi yukarıdaki yazıda yazıyor okuduğumuzu anlamıyormuyuz yoksa kendimiz gibi olmayanlara tahammülümüz mü yok?

Konu: Mahkeme'den zorunlu din dersi kararı...

yok ben diyorum ki birileri buna itiraz edebilir, karşı çıkabilir birileri duysun diye, birilerin kulağına küpe olsun diye ben bunu söylüyorum.