Tweet
İçişleri Bakanı Beşir Atalay Mardin’de yaşanan ve 44 kişinin hayatını kaybettiği silahlı saldırıyla ilgili olarak “korucuların olayın içinde olmasının, silahların korucu silahları olmasının üzüntü verici olduğunu” söylemiş.
Dün Cumhurbaşkanı Gül ve Başbakan Erdoğan’ın olayla ilgili olarak “kendi ihmallerini, hatalarını halka ‘3’üncü kişiden bahseder gibi’ şikayet ettiklerini, hiçbir tehli***e, vahşete önlem alınmayan bir ülkede 7 yıldır yönetimde bulunanların ‘üzüntü bildirmesinin’ timsah gözyaşından farksız olduğunu” söylemiştim. Bugün aynı şeyleri İçişleri Bakanı’nın konuşması için söylemek mümkün.
Koruculara silahlar “köylerini eşkıyaya, teröriste karşı korusunlar diye” veriliyor. Bu kanlı olay ise açıkça gösterdi ki o silahlar kanundışı eylemler için, haydutluk için de rahatça kullanılabilmekte...
Silahın; erkeklik, kabadayılık göstergesi zannedildiği, aşağılık kompleksi gidermek için bile silah taşınan bir ülkede “korucuların silahı” elbette akla bile gelmiyor. Bizim aklımıza gelmiyor ama devlet her şeyi, her ihtimali düşünmek ve önlem almak zorunda... Güneydoğu Anadolu’da kan davalarının, töre cinayetlerinin ve tabii aşiret düzeninin yaygın olduğunu bilen devlet bugüne kadar bu bölgedeki vahşet olaylarına son vermek için sıkı bir çalışma yaptı mı?
“Sebep eğitimsizlik” deyip duruyorlar, her ailede en az 15 çocuğun bulunduğu bölgede bu çocuklara nasıl eğitim ve iş sağlayabileceğini düşündü mü?
Sağlayamıyor ve bu çocukların sokaklara salıverildiğini, “polise saldırmaktan dağa çıkmaya kadar” her tür şiddet eylemine karıştığını defalarca gördüğünde örneğin “devlet 2-3 çocuktan fazlasını eğitemez, doyuramaz, üçten fazla çocuk yapan aile yüksek vergi ödeyecek” benzeri bir uygulama düşündü mü?
Tam aksine “en az üç çocuk, beş çocuk” tavsiyeleriyle yıllardır beyin yıkadılar.
TÖRE VE SİLAH
Korucuların seçimi bile aşiret reisleri eliyle yapılıyor. Güneydoğu’da aşiretler devlet içinde devlet gibi, tam bir derebeylik sistemi hakim. Seçimde vatandaşın oyunu bile derebeyleri, pardon aşiret reisleri belirliyor. Ve tabii bu da iktidarların, siyasi partilerin pek hoşuna, pek kolayına gidiyor. Sen “reis”le anlaş, o halletsin.
Bu “halletme” de elbette ezerek, baskıyla zorbalıkla, şiddet gösterileriyle yürüyor... Devletin önce Güneydoğu halkını bu sistemden kurtarması, kalkındırması, o bölgeye gerçek demokrasi getirmesiyle mümkün. Terörün artık bir siyasi partiyle özdeşleşmesi, Güneydoğu insanlarının aşiret reisleri yanında bir de “siyasi destekli terör baskısı”na maruz kalması da hep bu çaresizlik, kalkınmamışlık, güçsüzlük yüzünden...
Hükümetin bu bölgeye yönelmesi, topraksız köylüye toprak, işsize iş düşünerek çözüm üretmesi bir yandan da “töre” anlayışını eğitimle ortadan kaldırması için daha kaç vahşet olayı yaşanması gerekir bilmiyorum ama olaylarda büyük payları olduğuna hiç şüphe yok.
Bir yandan acilen bu çözümlere ve eğitime eğilmeleri, silah kullanımını, kabadayılığı, düğünlerde havaya ateş edilmesini önlemeleri, TV’lerde film ve dizilerdeki “cinayet, silahlı saldırı” sahnelerini kaldırmaları, koruculara ise “silahlarını görev dışı kullanmaları halinde ağır ceza” getirmeleri gerekiyor.
Yaptırım olmadan hiçbir suç önlenemez, hele Türkiye’de hiç önlenemez bunu da iyi bilsinler!
***
“İşsiz sosyolog”
Toplumsal sorunlara çözüm üretebilecek olanlar en başta “sosyolog”lardır ama nedense Türkiye’de sosyologların “şiddet, silahlanma, töre” gibi konular yerine hep siyasetle, türbanla, dinle ilgili açıklamalarını, “Türk toplumu Müslümanlıkla barıştı” gibi anlamsız yorumlarını duyarız. Diğer konularda şimdiye kadar çözüm üretici bir açıklamaya, çalışmaya, zahmete rastlamadık.
Bunun yanında bir de sanki ülkede yeni sosyologa gerek yokmuş gibi genç sosyologların çektiği sıkıntılar var. Dün “İşsiz sosyolog” rumuzuyla yazıma yorum gönderen bir okurumuz şöyle diyor:
“Bir ülke düşünün 63 üniversitede her yıl yüzlerce sosyolog yetiştirsin, mezun etsin sonra çıkıp ‘sizin hizmetinize ihtiyacım yok’ desin. 6000 insan her yıl KPSS’ye girsin ve sadece 20 tanesi kamuya alınsın. Bir meslek düşünün toplumsal sorunlara çözüm yolları bulması gereken oysa toplumsal bir yara haline gelen...”
İşte bu da aynanın öbür yüzü... Binlerce sosyologun ülkenin her köşesinde çalışma, araştırma yapması gerekirken genç sosyologlar köşelere çekilmiş işsiz bekliyor. Sonra da her üzücü olaydan sonra oturup topluca ağlaşıyoruz.
Yazık oluyor Türkiye’ye!
Ruhat Mengi Yazara ulaşmak için : rmengi@gazetevatan.com
Dün Cumhurbaşkanı Gül ve Başbakan Erdoğan’ın olayla ilgili olarak “kendi ihmallerini, hatalarını halka ‘3’üncü kişiden bahseder gibi’ şikayet ettiklerini, hiçbir tehli***e, vahşete önlem alınmayan bir ülkede 7 yıldır yönetimde bulunanların ‘üzüntü bildirmesinin’ timsah gözyaşından farksız olduğunu” söylemiştim. Bugün aynı şeyleri İçişleri Bakanı’nın konuşması için söylemek mümkün.
Koruculara silahlar “köylerini eşkıyaya, teröriste karşı korusunlar diye” veriliyor. Bu kanlı olay ise açıkça gösterdi ki o silahlar kanundışı eylemler için, haydutluk için de rahatça kullanılabilmekte...
Silahın; erkeklik, kabadayılık göstergesi zannedildiği, aşağılık kompleksi gidermek için bile silah taşınan bir ülkede “korucuların silahı” elbette akla bile gelmiyor. Bizim aklımıza gelmiyor ama devlet her şeyi, her ihtimali düşünmek ve önlem almak zorunda... Güneydoğu Anadolu’da kan davalarının, töre cinayetlerinin ve tabii aşiret düzeninin yaygın olduğunu bilen devlet bugüne kadar bu bölgedeki vahşet olaylarına son vermek için sıkı bir çalışma yaptı mı?
“Sebep eğitimsizlik” deyip duruyorlar, her ailede en az 15 çocuğun bulunduğu bölgede bu çocuklara nasıl eğitim ve iş sağlayabileceğini düşündü mü?
Sağlayamıyor ve bu çocukların sokaklara salıverildiğini, “polise saldırmaktan dağa çıkmaya kadar” her tür şiddet eylemine karıştığını defalarca gördüğünde örneğin “devlet 2-3 çocuktan fazlasını eğitemez, doyuramaz, üçten fazla çocuk yapan aile yüksek vergi ödeyecek” benzeri bir uygulama düşündü mü?
Tam aksine “en az üç çocuk, beş çocuk” tavsiyeleriyle yıllardır beyin yıkadılar.
TÖRE VE SİLAH
Korucuların seçimi bile aşiret reisleri eliyle yapılıyor. Güneydoğu’da aşiretler devlet içinde devlet gibi, tam bir derebeylik sistemi hakim. Seçimde vatandaşın oyunu bile derebeyleri, pardon aşiret reisleri belirliyor. Ve tabii bu da iktidarların, siyasi partilerin pek hoşuna, pek kolayına gidiyor. Sen “reis”le anlaş, o halletsin.
Bu “halletme” de elbette ezerek, baskıyla zorbalıkla, şiddet gösterileriyle yürüyor... Devletin önce Güneydoğu halkını bu sistemden kurtarması, kalkındırması, o bölgeye gerçek demokrasi getirmesiyle mümkün. Terörün artık bir siyasi partiyle özdeşleşmesi, Güneydoğu insanlarının aşiret reisleri yanında bir de “siyasi destekli terör baskısı”na maruz kalması da hep bu çaresizlik, kalkınmamışlık, güçsüzlük yüzünden...
Hükümetin bu bölgeye yönelmesi, topraksız köylüye toprak, işsize iş düşünerek çözüm üretmesi bir yandan da “töre” anlayışını eğitimle ortadan kaldırması için daha kaç vahşet olayı yaşanması gerekir bilmiyorum ama olaylarda büyük payları olduğuna hiç şüphe yok.
Bir yandan acilen bu çözümlere ve eğitime eğilmeleri, silah kullanımını, kabadayılığı, düğünlerde havaya ateş edilmesini önlemeleri, TV’lerde film ve dizilerdeki “cinayet, silahlı saldırı” sahnelerini kaldırmaları, koruculara ise “silahlarını görev dışı kullanmaları halinde ağır ceza” getirmeleri gerekiyor.
Yaptırım olmadan hiçbir suç önlenemez, hele Türkiye’de hiç önlenemez bunu da iyi bilsinler!
***
“İşsiz sosyolog”
Toplumsal sorunlara çözüm üretebilecek olanlar en başta “sosyolog”lardır ama nedense Türkiye’de sosyologların “şiddet, silahlanma, töre” gibi konular yerine hep siyasetle, türbanla, dinle ilgili açıklamalarını, “Türk toplumu Müslümanlıkla barıştı” gibi anlamsız yorumlarını duyarız. Diğer konularda şimdiye kadar çözüm üretici bir açıklamaya, çalışmaya, zahmete rastlamadık.
Bunun yanında bir de sanki ülkede yeni sosyologa gerek yokmuş gibi genç sosyologların çektiği sıkıntılar var. Dün “İşsiz sosyolog” rumuzuyla yazıma yorum gönderen bir okurumuz şöyle diyor:
“Bir ülke düşünün 63 üniversitede her yıl yüzlerce sosyolog yetiştirsin, mezun etsin sonra çıkıp ‘sizin hizmetinize ihtiyacım yok’ desin. 6000 insan her yıl KPSS’ye girsin ve sadece 20 tanesi kamuya alınsın. Bir meslek düşünün toplumsal sorunlara çözüm yolları bulması gereken oysa toplumsal bir yara haline gelen...”
İşte bu da aynanın öbür yüzü... Binlerce sosyologun ülkenin her köşesinde çalışma, araştırma yapması gerekirken genç sosyologlar köşelere çekilmiş işsiz bekliyor. Sonra da her üzücü olaydan sonra oturup topluca ağlaşıyoruz.
Yazık oluyor Türkiye’ye!
Ruhat Mengi Yazara ulaşmak için : rmengi@gazetevatan.com
Yorum