Tweet
Sizin yüzünüzden piyanoyu bıraktım, yüzmeyi bıraktım, sunuculuğu bıraktım. Bize kıydınız bari bizden sonrakilere kıymayın.'
SBS'de dereceye giren bir yavrumuzun ağzından bu sözleri duyduğumda içimde epeydir büyüyen isyan duygusunu bir şekilde kağıda dökmek zorunda olduğumu fark ettim. Susmanın zamanı değil. Ne Çin umurumda, ne Kuzey Irak ne de sivil asker çekişmesi. Kendi ellerimizle mahvettiğimiz çocuklarımızın gelecekte bizlere soracağı sağlam bir hesap olduğunu düşünüyorum. Sınavdan sınava testen teste yarıştırdığımız; kendi hırslarımızın aracısı haline getirdiğimiz, nefessiz bırakana kadar koşturduğumuz; bahçeden, spordan, eğlenceden kopardığımız kendi evlatlarımızın vebali bu, kolay değil.
Sınavda yüksek puan tutturduğu için tüm çocuklarımıza örnek olsun diye TV'lerde 'ne kadar saat çalıştın; ne yiyerek sınava hazırlandın; kaç saat uyudun?' gibi sorularla terlettiğimiz, o zavallı bakışlarıyla neye uğradığını anlayamamış çocuklarımızdan, kuzularımızdan söz ediyorum. Gözlerini tavana dikmiş, ezberlediği sözcüklerden mükemmel bir konuşma çıkaramamanın baskısını taşıyan, hep birinci olmaya şartlanmış o 13-14 yaşındaki çocuklardan bahsediyorum. Her gün 3 saat çalışmışlar, yüzlerce soru çözmüşler, düzenliymişler, bazen tiyatroya da gitmişler, vesaire.
Sonra, tüm çocuklarımıza örnek olamayacak niteliklere sahip olduğu(!), yani sınavda düşük puan tutturduğu için TV'lere çıkamayan çocuklarımızdan da söz ediyorum. Velileri, okuldaki öğretmenleri, başarılı arkadaşları tarafından ikinci sınıf ilan edilenlerden; küçücük yaşlarında yara bere içerisinde kalan ruhlarıyla, yeniden bir hayat kurmak zorunda kalanlardan bahsediyorum. Ders çalışmayıp sokakta oynamanın, televizyon seyretmenin, haytalık yapmanın bedelini ödemeye erken başlayacaklar onlar. Testleri iyi çözmediler ya!
Çocukları yüksek puan alan aileler mutlu, diğerleri ise mutsuz. Sınavda başarılı olamayan çocuklarımız aslında kendilerini değil, anne ve babalarını bu yarışta öne geçirememenin ağır sorumluluğunu hep taşıyacaklar. Velilerin bazıları 'benim çocuğum bilmem nereleri kazandı' diye diğerlerine anlatırken, mutsuz veliler sessiz kalarak muhabbete katılamayacaklar. Evde başarısız, başarısız(!) oturan çocuklarına da içlerinden kızıp duracaklar, 'beni nasıl mahcup etti' diye. Aferin size! Kendi başarısızlıklarınızın sorumluluğunu çocuklarınıza atın ve sizleri onların yüceltmesini bekleyin.
Geçtiğimiz hafta sonu hem SBS hem de ÖSS sınav sonuçları açıklanınca bu acımasız düzenin, hesabı gerçekte kime kestiğini düşündüm. Yıllardır hepimiz aynı çarkın içinden geçmiyor muyduk? Sayıca arttıkça rekabetin yükselmesi de kaçınılmazdı. Kaynaklar kısıtlı, talep sonsuzdu. Hep birinci olmak, sıralamalarda ön sıralara çıkmak gerekiyordu. Hayatın gerçekleri daha ergen olmadan yüzüne çarpıyordu çocuklarımızın.
Oysa her şey, tüm değerlendirme baştan aşağıya yanlıştı. Kimse de bu düzenin yanlışlığını pratik yaşama bakıp sorgulamıyordu. Tavsiyem şu; etrafınıza bir bakıp iş yaşamında, özel hayatında başarılı ve mutlu olan insanları inceleyin. İçlerinden kaç tanesi okullarını, sınavlarını birincilikle tamamlamış, bir sorun. Hayatı çok yönlü yaşayıp, kendisini test sistemini dışına atan, dil öğrenen, sanatla uğraşan, sosyal ilişkileri güçlü insanlara bakın ardından. Nerelerde olduklarını, nasıl başardıklarını araştırın.
Hayat bir test alanı değil. Karşılaştığımız ve karşılaşacağımız hiçbir sorun test usulü çözülemiyor. Her şey bir yorumlama ve anlamlandırma meselesi. Bunu yapabilmek için sokakta oynamak, insanlarla tanışmak, iletişim kurmak ve gerçek sorunlarla yüzleşmek gerekiyor.
Çocuklarımızı doğru yönlendirme sorumluluğu bizim. Kendi kuzularımızın kurdu olmayı bıraksak iyi olacak..
SBS'de dereceye giren bir yavrumuzun ağzından bu sözleri duyduğumda içimde epeydir büyüyen isyan duygusunu bir şekilde kağıda dökmek zorunda olduğumu fark ettim. Susmanın zamanı değil. Ne Çin umurumda, ne Kuzey Irak ne de sivil asker çekişmesi. Kendi ellerimizle mahvettiğimiz çocuklarımızın gelecekte bizlere soracağı sağlam bir hesap olduğunu düşünüyorum. Sınavdan sınava testen teste yarıştırdığımız; kendi hırslarımızın aracısı haline getirdiğimiz, nefessiz bırakana kadar koşturduğumuz; bahçeden, spordan, eğlenceden kopardığımız kendi evlatlarımızın vebali bu, kolay değil.
Sınavda yüksek puan tutturduğu için tüm çocuklarımıza örnek olsun diye TV'lerde 'ne kadar saat çalıştın; ne yiyerek sınava hazırlandın; kaç saat uyudun?' gibi sorularla terlettiğimiz, o zavallı bakışlarıyla neye uğradığını anlayamamış çocuklarımızdan, kuzularımızdan söz ediyorum. Gözlerini tavana dikmiş, ezberlediği sözcüklerden mükemmel bir konuşma çıkaramamanın baskısını taşıyan, hep birinci olmaya şartlanmış o 13-14 yaşındaki çocuklardan bahsediyorum. Her gün 3 saat çalışmışlar, yüzlerce soru çözmüşler, düzenliymişler, bazen tiyatroya da gitmişler, vesaire.
Sonra, tüm çocuklarımıza örnek olamayacak niteliklere sahip olduğu(!), yani sınavda düşük puan tutturduğu için TV'lere çıkamayan çocuklarımızdan da söz ediyorum. Velileri, okuldaki öğretmenleri, başarılı arkadaşları tarafından ikinci sınıf ilan edilenlerden; küçücük yaşlarında yara bere içerisinde kalan ruhlarıyla, yeniden bir hayat kurmak zorunda kalanlardan bahsediyorum. Ders çalışmayıp sokakta oynamanın, televizyon seyretmenin, haytalık yapmanın bedelini ödemeye erken başlayacaklar onlar. Testleri iyi çözmediler ya!
Çocukları yüksek puan alan aileler mutlu, diğerleri ise mutsuz. Sınavda başarılı olamayan çocuklarımız aslında kendilerini değil, anne ve babalarını bu yarışta öne geçirememenin ağır sorumluluğunu hep taşıyacaklar. Velilerin bazıları 'benim çocuğum bilmem nereleri kazandı' diye diğerlerine anlatırken, mutsuz veliler sessiz kalarak muhabbete katılamayacaklar. Evde başarısız, başarısız(!) oturan çocuklarına da içlerinden kızıp duracaklar, 'beni nasıl mahcup etti' diye. Aferin size! Kendi başarısızlıklarınızın sorumluluğunu çocuklarınıza atın ve sizleri onların yüceltmesini bekleyin.
Geçtiğimiz hafta sonu hem SBS hem de ÖSS sınav sonuçları açıklanınca bu acımasız düzenin, hesabı gerçekte kime kestiğini düşündüm. Yıllardır hepimiz aynı çarkın içinden geçmiyor muyduk? Sayıca arttıkça rekabetin yükselmesi de kaçınılmazdı. Kaynaklar kısıtlı, talep sonsuzdu. Hep birinci olmak, sıralamalarda ön sıralara çıkmak gerekiyordu. Hayatın gerçekleri daha ergen olmadan yüzüne çarpıyordu çocuklarımızın.
Oysa her şey, tüm değerlendirme baştan aşağıya yanlıştı. Kimse de bu düzenin yanlışlığını pratik yaşama bakıp sorgulamıyordu. Tavsiyem şu; etrafınıza bir bakıp iş yaşamında, özel hayatında başarılı ve mutlu olan insanları inceleyin. İçlerinden kaç tanesi okullarını, sınavlarını birincilikle tamamlamış, bir sorun. Hayatı çok yönlü yaşayıp, kendisini test sistemini dışına atan, dil öğrenen, sanatla uğraşan, sosyal ilişkileri güçlü insanlara bakın ardından. Nerelerde olduklarını, nasıl başardıklarını araştırın.
Hayat bir test alanı değil. Karşılaştığımız ve karşılaşacağımız hiçbir sorun test usulü çözülemiyor. Her şey bir yorumlama ve anlamlandırma meselesi. Bunu yapabilmek için sokakta oynamak, insanlarla tanışmak, iletişim kurmak ve gerçek sorunlarla yüzleşmek gerekiyor.
Çocuklarımızı doğru yönlendirme sorumluluğu bizim. Kendi kuzularımızın kurdu olmayı bıraksak iyi olacak..
Yorum