Tweet
GÜNDEMDE Kürt açılımı... Bugün ise “deprem açılımı” parantezi...
17 Ağustos depreminin 10. yılı.
O günlerde Kocaeli Stadyumu'ndaydım.
Depremzedelerin bir kısmı oraya gönderilmişti.
Stadyum ve çevresinde ekmek dağları oluşmuştu.
Görevli doktorlar yakınıyorlardı:
“Yüzlerce kamyon ekmek geliyor. Eski alışkanlıkla hâlâ ekmek ve su göndermekle sorun çözülür sanıyorlar.
Bu ekmekler çürüyor. Köpekler üşüşüyor, daha da büyük hijyenik sorunlar üretiliyor...”
Gerçekten...
Etraf çürük meyve sebze kokuyordu.
Çöpler alınmamıştı.
Ekmek dağları ve su sızıntıları ürküntü veriyordu.
Americares'in başında baba Bush'un eşi Barbara Bush bulunuyordu. Deprem için katkılarım dolayısıyla odamın duvarına asılı olan bu sertifikayı verdiler.
Burası Angola değil
DEPREM yöresinden izlenimlerimi yansıttığım bir yazıdan satırlar sunayım...
Kocaeli Stadyumu'nda konuştuğum genç doktorlar, şöyle diyorlardı:
“Burası Angola değil. İlacımız, ekmeğimiz var. Bize lazım olan ilaç, kan koyacağımız seyyar buzdolapları, soğuk hava depoları, seyyar jeneratörlerdir. Kan sayımı için counter, taşınabilir röntgen cihazı, hasta başı monitörü ve klorlama cihazıdır. Solunum cihazı, pulverizatör, su tankı, çöp-atık imha makineleri, böbrek diyaliz cihazlarıdır... 25 yataklı seyyar hastanelerdir.”
Mayo Clinic'e giden Türk hastaların koruyucu meleği Dr. Sait Tarhan, “Yazını okudum. Americares, yardıma hazır. Hepsini getiriyoruz Türkiye'ye” diye telefon etmişti. Gerçekten... 48 saat sonra Atatürk Havalimanı'na bütün o sofistike tıp aygıtları, dev nakliye uçaklarıyla yığın yığın indirildi.
Amerika'daki Mayo Clinic'in öğretim üyesi Dr. Sait Tarhan, Amerikan yardım kuruluşlarını harekete geçirmiş, ileri teknoloji tıp aletlerini Türkiye'ye göndertmişti.
Ama gümrük duvarları aşılamıyordu.
Birkaç gün süren uğraşılardan sonra ikinci sorun yaşandı.
Devasa ambalajları kim ya da hangi kurum teslim alacaktı?
Resmi etiket sahipleri, “Bu kargaşa içinde benim bunları koruyacak özel donanımlı mekânım ve elemanım yok” cevabını veriyordu.
Neyse ki, akla Gölcük Donanma Komutanlığı geldi.
Gerçi orası da kısmen harap olmuştu, orduevi bile yıkılmıştı. Zamanın Gölcük Donanma Komutanı Oramiral Bülent Alpkaya duruma el koydu.
Hem özenle muhafaza edilecek mekânlar tahsis etti, hem el altından, aracı deprem çakallarının ellerine geçmeden gerekli hastanelere dağıttı.
O günlerde Associated Press bu olayı haber yapmıştı.
Bu bağlamda belirteyim... Sürece katkılarım nedeniyle çalışma odamın duvarında benim için “çok özel” üç belge asılıdır. Bunların birinde -özetle-: “Americares'in Türkiye'deki 17 Ağustos 1999 depremi bağlamında, yardımların sağlanması ve yerlerine ulaştırılması için gösterdiği çabalar nedeniyle Güneri Cıvaoğlu'na verilen onur belgesidir” diye yazar. Americares, yönetiminde Başkan Bush'un annesi Barbara Bush'un da bulunduğu, dünyanın en büyük sosyal kuruluşlarından biridir.
Kara mizah
ACILAR öylesine büyüktü ki ve öyle büyük sözler söyleniyordu ki, “Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak” diyorduk. (*)
Tıpkı Susurluk sonrası gibi...
Oysa...
İşte hiçbir zihniyet değişimi yok.
Her an 7 büyüklükte bir deprem tehdidi olan İstanbul'da birkaç nokta “sağlamlaştırma” dışında hangi önlem alınmış
.
En az 40-50 bin insanımızın öleceği konuşuluyor.
Bir de kara mizah...
Hiçbir şey yapılmamış değil.
“Depremzedelerin toplanacağı, çadırlarda iskân edileceği alanlara alışveriş merkezi inşaat ruhsatı verilmiş.”
Bravo(!!) “Deprem açılımına” 10 numara (!!) Tebrikler (!!)
17 Ağustos depreminin 10. yılı.
O günlerde Kocaeli Stadyumu'ndaydım.
Depremzedelerin bir kısmı oraya gönderilmişti.
Stadyum ve çevresinde ekmek dağları oluşmuştu.
Görevli doktorlar yakınıyorlardı:
“Yüzlerce kamyon ekmek geliyor. Eski alışkanlıkla hâlâ ekmek ve su göndermekle sorun çözülür sanıyorlar.
Bu ekmekler çürüyor. Köpekler üşüşüyor, daha da büyük hijyenik sorunlar üretiliyor...”
Gerçekten...
Etraf çürük meyve sebze kokuyordu.
Çöpler alınmamıştı.
Ekmek dağları ve su sızıntıları ürküntü veriyordu.
Americares'in başında baba Bush'un eşi Barbara Bush bulunuyordu. Deprem için katkılarım dolayısıyla odamın duvarına asılı olan bu sertifikayı verdiler.
Burası Angola değil
DEPREM yöresinden izlenimlerimi yansıttığım bir yazıdan satırlar sunayım...
Kocaeli Stadyumu'nda konuştuğum genç doktorlar, şöyle diyorlardı:
“Burası Angola değil. İlacımız, ekmeğimiz var. Bize lazım olan ilaç, kan koyacağımız seyyar buzdolapları, soğuk hava depoları, seyyar jeneratörlerdir. Kan sayımı için counter, taşınabilir röntgen cihazı, hasta başı monitörü ve klorlama cihazıdır. Solunum cihazı, pulverizatör, su tankı, çöp-atık imha makineleri, böbrek diyaliz cihazlarıdır... 25 yataklı seyyar hastanelerdir.”
Mayo Clinic'e giden Türk hastaların koruyucu meleği Dr. Sait Tarhan, “Yazını okudum. Americares, yardıma hazır. Hepsini getiriyoruz Türkiye'ye” diye telefon etmişti. Gerçekten... 48 saat sonra Atatürk Havalimanı'na bütün o sofistike tıp aygıtları, dev nakliye uçaklarıyla yığın yığın indirildi.
Amerika'daki Mayo Clinic'in öğretim üyesi Dr. Sait Tarhan, Amerikan yardım kuruluşlarını harekete geçirmiş, ileri teknoloji tıp aletlerini Türkiye'ye göndertmişti.
Ama gümrük duvarları aşılamıyordu.
Birkaç gün süren uğraşılardan sonra ikinci sorun yaşandı.
Devasa ambalajları kim ya da hangi kurum teslim alacaktı?
Resmi etiket sahipleri, “Bu kargaşa içinde benim bunları koruyacak özel donanımlı mekânım ve elemanım yok” cevabını veriyordu.
Neyse ki, akla Gölcük Donanma Komutanlığı geldi.
Gerçi orası da kısmen harap olmuştu, orduevi bile yıkılmıştı. Zamanın Gölcük Donanma Komutanı Oramiral Bülent Alpkaya duruma el koydu.
Hem özenle muhafaza edilecek mekânlar tahsis etti, hem el altından, aracı deprem çakallarının ellerine geçmeden gerekli hastanelere dağıttı.
O günlerde Associated Press bu olayı haber yapmıştı.
Bu bağlamda belirteyim... Sürece katkılarım nedeniyle çalışma odamın duvarında benim için “çok özel” üç belge asılıdır. Bunların birinde -özetle-: “Americares'in Türkiye'deki 17 Ağustos 1999 depremi bağlamında, yardımların sağlanması ve yerlerine ulaştırılması için gösterdiği çabalar nedeniyle Güneri Cıvaoğlu'na verilen onur belgesidir” diye yazar. Americares, yönetiminde Başkan Bush'un annesi Barbara Bush'un da bulunduğu, dünyanın en büyük sosyal kuruluşlarından biridir.
Kara mizah
ACILAR öylesine büyüktü ki ve öyle büyük sözler söyleniyordu ki, “Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak” diyorduk. (*)
Tıpkı Susurluk sonrası gibi...
Oysa...
İşte hiçbir zihniyet değişimi yok.
Her an 7 büyüklükte bir deprem tehdidi olan İstanbul'da birkaç nokta “sağlamlaştırma” dışında hangi önlem alınmış
.En az 40-50 bin insanımızın öleceği konuşuluyor.
Bir de kara mizah...
Hiçbir şey yapılmamış değil.
“Depremzedelerin toplanacağı, çadırlarda iskân edileceği alanlara alışveriş merkezi inşaat ruhsatı verilmiş.”
Bravo(!!) “Deprem açılımına” 10 numara (!!) Tebrikler (!!)
Yorum